കവിത :സ്നേഹത്തിന്‍ പൂന്തണല്‍

കവിത
.................
സ്നേഹത്തിന്‍  പൂന്തണല്‍
...........................................
കാരുണ്യക്കടലാണ് 
തിരുനബി -എന്നും
കാലങ്ങൾക്കൊക്കെ നിലാവാണ്.

പച്ച പുല്‍കൊടി 
തുമ്പിനും പൂങ്കവന്‍
സ്നേഹത്തിന്‍ 
പൂന്തണലാണ്.

ജീവ ജാലങ്ങള്‍ 
കൊതിക്കുമാ സാമീപ്യം
അതു നേടിയോരൊക്കയും ധന്യര്‍!

ഇരുളും വെളിച്ചവും 
നബിയെ സ്നേഹിച്ചു
കാറ്റുംമഴയും സ്നേഹിച്ചു നബിയെ.

മഞ്ഞും മണൽതരിയും സ്നേഹിച്ചു നബിയെ
ഹിറയിൽലെന്നും 
നിലാവ് പെയ്തു.

ആഴക്കടലിന്‍ 
പരപ്പിലെ പൂമീനും
ആനബിയെ കണ്ടാല്‍ മന്ദസ്മിതം തൂകും

ആകാശ ഗംഗയില്‍ 
നീന്തും താരങ്ങളും
പ്രിയ നബിയെ കാണാന്‍ മിഴിനീട്ടിയല്ലോ !!

ആ മഹാ നബിയൊരുനാൾ നിദ്രയിൽന്നുണരവെ  
അരികിലായ് കണ്ടൊരു കാഴ്ച 

തന്റെ വിരുപ്പില്‍ 
തന്നോടു ചേര്‍ന്നൊരു 
പൂച്ച കുഞ്ഞുറങ്ങുന്നൂ

 കൗതുകക്കാഴ്ച്ച  കണ്ടുനില്‍ക്കെ
ബിലാലിന്റെ ബാങ്കൊലി  കേട്ടൂ

പ്രാര്‍ത്ഥനക്കായി 
പുറപ്പെടാന്‍ നേരമായ്
വിരിപ്പിതൊന്നല്ലേ യുള്ളൂ

വിരിപ്പും പുതച്ചു പോകുവതെങ്ങനെ
പൂച്ച കുഞ്ഞുണരില്ലേ?

കാരുണ്യ കടലാം തിരുനബി വീണ്ടും
പൂച്ചക്കുഞ്ഞിനെ നോക്കീ 

അണപൊട്ടി 
ഒഴുകിയാസ്നേഹം
വഴിയൊന്നു മാത്രം കണ്ടു- മുന്നില്‍ വഴിയൊന്നു
മാത്രം കണ്ടൂ.

മൂര്‍ച്ചയുള്ള 
ഒരു കത്തിയെടുത്തു
വിരുപ്പിലൊരു തുണ്ട് പകുത്തു നല്‍കി-
ലോകത്തിൻന്നനുഗ്രഹ
മായ നബി, സ്നേഹത്തിൻ
നിറകുടമായ നബീ.
<><><><><><><><><>
സുലൈമാന്‍ പെരുമുക്ക്